مقایسه هزینه‌های زندگی در شهرهای بزرگ بریتانیا برای دانشجویان و مهاجران ایرانی

در برنامه‌ریزی برای مهاجرت یا تحصیل در بریتانیا، آگاهی از هزینه‌های زندگی در شهرهای مختلف امری حیاتی است. شهرهای بزرگ بریتانیا – به‌ویژه لندن، منچستر، بیرمنگام و گلاسگو – هر یک سطح متفاوتی از هزینه‌های زندگی دارند. این تفاوت‌ها می‌تواند بر بودجه دانشجویان و خانواده‌های مهاجر ایرانی تأثیر جدی بگذارد. در این مقاله با نگاهی ساختارمند به جنبه‌های گوناگون هزینه‌های زندگی (از مسکن و حمل‌ونقل گرفته تا خوراک، تحصیل و سلامت) در این چهار شهر می‌پردازیم. همچنین هزینه‌ها را از دید دو گروه اصلی مخاطب بررسی می‌کنیم: دانشجویان ایرانی و خانواده‌های مهاجر ایرانی. در پایان نیز به یک راهکار مطمئن برای مدیریت مالی، یعنی استفاده از خدمات مالی صرافی انگلستان (UK) جهت انتقال پول و تبدیل ارز اشاره خواهیم کرد.

مقایسه کلی شهرهای لندن، منچستر، بیرمنگام و گلاسگو

هر یک از این چهار شهر بزرگ بریتانیا ویژگی‌های اقتصادی متفاوتی دارد که مستقیماً بر هزینه‌های زندگی تأثیر می‌گذارد. لندن به عنوان پایتخت و یک شهر جهانی، گران‌ترین شهر بریتانیا است. هزینه مسکن و خدمات در لندن به طور قابل ملاحظه‌ای بالاتر از دیگر شهرهاست و به طور کلی زندگی در لندن نیازمند بودجه بیشتری است. برای مثال، میانگین اجاره ماهانه مسکن در لندن حدود ۲۲۲۷ پوند است که این رقم حتی از سایر شهرهای پرهزینه بریتانیا نیز بیشتر است . در مقابل، شهرهای بزرگ دیگر ارزان‌ترند: منچستر که یکی از قطب‌های اقتصادی شمال انگلستان است، هزینه‌های زندگی کمتری نسبت به لندن دارد؛ میانگین اجاره در منچستر حدود ۱۳۰۰ پوند در ماه گزارش شده است . شهر صنعتی بیرمنگام به عنوان دومین شهر پرجمعیت انگلستان، به طور کلی از منچستر ارزان‌تر است و میانگین اجاره ماهانه در بیرمنگام حدود ۱۰۴۳ پوند اعلام شده است . در گلاسگو (بزرگ‌ترین شهر اسکاتلند) نیز هزینه‌ها نسبتاً پایین‌تر است و اجاره متوسط ماهانه حدود ۱۲۰۰ پوند برآورد می‌شود . این ارقام نشان می‌دهد هزینه اجاره مسکن در لندن حدود دو برابر شهرهایی مثل بیرمنگام و گلاسگو است. به عبارتی، زندگی در لندن می‌تواند بیش از ۸۰٪ گران‌تر از گلاسگو و حدود ۱۱۴٪ گران‌تر از بیرمنگام تمام شود. سایر هزینه‌های زندگی (از حمل‌ونقل تا خوراک) نیز در لندن بالاتر از این شهرهاست که در ادامه به تفکیک بررسی می‌کنیم.

البته منچستر در مقایسه با دیگر شهرهای خارج از لندن، از نظر هزینه‌ها نسبتاً بالاتر است. این شهر به خاطر رشد اقتصادی و جذب سرمایه‌گذاری، در سال‌های اخیر شاهد افزایش هزینه‌های مسکن بوده است. با این حال همچنان فاصله محسوسی با لندن دارد و می‌تواند برای بسیاری از مهاجران گزینه مقرون‌به‌صرفه‌تری باشد. گلاسگو و بیرمنگام معمولاً به عنوان شهرهای دانشجویی و مهاجرپذیر با هزینه‌های متعادل‌تر شناخته می‌شوند. هزینه مسکن و خدمات در این دو شهر پایین‌تر از لندن و منچستر است که می‌تواند برای خانواده‌ها و دانشجویان با بودجه محدود جذاب باشد.

به طور خلاصه، از منظر هزینه کلی زندگی می‌توان گفت: لندن گران‌ترین، منچستر در رتبه بعد، و بیرمنگام و گلاسگو ارزان‌تر هستند. در ادامه، جزییات هر کدام از جنبه‌های هزینه را در این شهرها بررسی کرده و با هم مقایسه می‌کنیم تا تصویر روشنی از تفاوت‌ها به دست آوریم.

هزینه مسکن (اجاره و خرید ملک)

هزینه مسکن بزرگ‌ترین بخش از مخارج زندگی در بریتانیا را تشکیل می‌دهد و تفاوت آن در شهرهای مختلف چشمگیر است. در لندن، قیمت مسکن سرسام‌آور است؛ چه برای اجاره و چه برای خرید. همان‌طور که اشاره شد میانگین اجاره ماهانه در لندن حدود £۲٬۲۲۷ پوند است که بالاترین در کل بریتانیاست. این رقم چند برابر میانگین درآمد بسیاری از دانشجویان یا حتی شاغلان تازه‌کار است. در مقابل، اجاره یک آپارتمان متوسط یک‌خوابه در منچستر حدود £۱٬۳۰۰ پوند در ماه می‌باشد که به مراتب کمتر از لندن است. شهرهای بیرمنگام و گلاسگو باز هم ارزان‌ترند؛ اجاره متوسط در گلاسگو حدود £۱٬۲۰۰ پوند و در بیرمنگام حوالی £۱٬۰۴۳ پوند در ماه گزارش شده است . به بیان دیگر، اجاره‌بهای لندن نزدیک دو برابر بیرمنگام است. این اختلاف برای مهاجران ایرانی به این معناست که با هزینه اجاره یک واحد مسکونی معمولی در لندن، می‌توان در شهری مثل بیرمنگام خانه‌ای بزرگ‌تر یا با کیفیت‌ زندگی بالاتری اجاره کرد.

از منظر خرید ملک نیز تفاوت‌ها قابل توجه است. طبق آمارهای رسمی، متوسط قیمت خرید خانه در لندن حدود £۵۵۰٬۰۰۰ پوند تخمین زده می‌شود که رقمی بسیار بالا است (بسیاری از خانه‌های مناطق مرکزی لندن حتی قیمتی بالاتر از این رقم دارند). در خارج از لندن قیمت مسکن معقول‌تر است. به عنوان نمونه، متوسط قیمت خانه در منچستر حدود £۲۵۰٬۰۰۰ پوند و در بیرمنگام نزدیک £۲۳۴٬۰۰۰ پوند گزارش شده است . در شهر گلاسگو که بازار مسکن ارزان‌تری دارد، میانگین قیمت خانه حدود £۱۸۴٬۰۰۰ پوند بوده است . یعنی یک خانه معمولی در لندن بیش از دو برابر گران‌تر از همان خانه در گلاسگو یا بیرمنگام است. این ارقام برای خانواده‌های مهاجر ایرانی که به فکر خرید ملک به عنوان سرمایه‌گذاری یا سکونت طولانی‌مدت هستند بسیار مهم است. ممکن است خرید خانه در لندن برای بسیاری غیرقابل دسترس باشد، در حالی‌که در شهرهای ارزان‌تر با سرمایه کمتر می‌توان صاحب‌خانه شد.

الگوی سکونت دانشجویان و خانواده‌ها نیز تفاوت‌هایی ایجاد می‌کند. دانشجویان معمولاً برای کاهش هزینه، گزینه‌هایی مانند خوابگاه دانشجویی یا هم‌خانه شدن را انتخاب می‌کنند. متوسط اجاره خوابگاه یا اتاق دانشجویی به‌مراتب کمتر از اجاره یک واحد مستقل است. بر اساس گزارش‌ها، میانگین اجاره خوابگاه دانشجویی در بریتانیا حدود £۵۰۰ تا £۶۰۰ پوند در ماه است و در لندن این رقم کمی بالاتر، حدود £۶۴۰ پوند در ماه می‌باشد . با هم‌خانه شدن چند دانشجو در یک آپارتمان نیز هزینه میان آن‌ها تقسیم می‌شود و فشار مالی کمتر خواهد شد. در مقابل، خانواده‌های مهاجر معمولاً نیاز به فضای بزرگ‌تری دارند (مثلاً آپارتمان دو خوابه یا سه خوابه) و نمی‌توانند مانند دانشجویان با یک اتاق زندگی کنند. لذا هزینه اجاره برای خانواده طبیعتاً بیشتر است. برای نمونه، اجاره یک خانه ۳ خوابه در لندن بسته به منطقه می‌تواند بین £۲٬۰۰۰ تا £۴٬۰۰۰ پوند در ماه باشد ، در حالی‌که همین خانه در شهرهای ارزان‌تر ممکن است حدود نصف این مبلغ قیمت‌گذاری شود . خانواده‌ها همچنین ممکن است به خرید ملک به چشم یک هدف بلندمدت نگاه کنند؛ در این صورت شهرهایی مانند منچستر، بیرمنگام یا گلاسگو به دلیل قیمت مناسب‌تر ملک، گزینه‌های مطلوب‌تری نسبت به لندن به شمار می‌روند.

هزینه‌های حمل‌ونقل (عمومی و شخصی)

هزینه‌های حمل‌ونقل بخش مهمی از بودجه ماهانه را تشکیل می‌دهد و تفاوت ساختار شهری و سیستم حمل‌ونقل عمومی در هر شهر، هزینه‌های متفاوتی را به همراه دارد. لندن دارای شبکه گسترده‌ای از مترو (Tube)، اتوبوس، قطار و تراموا است که تقریباً تمام شهر را پوشش می‌دهد. اما استفاده از این سیستم پیشرفته هزینه‌بر است. قیمت بلیط تک‌سفره مترو یا اتوبوس در لندن حدود £۲ تا £۵ پوند (بسته به مناطق) است. بسیاری از ساکنان لندن از کارت ماهانه استفاده می‌کنند؛ هزینه کارت ماهانه حمل‌ونقل در لندن (برای مناطق ۱-۲) حدود £۱۴۰ پوند در ماه است . البته دانشجویان می‌توانند از تخفیف‌های دانشجویی بهره‌مند شوند. به عنوان مثال با کارت دانشجویی (Oyster Student) و داشتن کارت ریلی ۱۶–۲۵، کرایه ماهانه مناطق مرکزی لندن تا حدود £۱۰۳ پوند کاهش می‌یابد . با این وجود حتی با تخفیف، هزینه حمل‌ونقل عمومی در لندن نسبت به سایر شهرها بالاست.

در منچستر، بیرمنگام و گلاسگو که اندازه و تراکم کمتری نسبت به لندن دارند، سیستم حمل‌ونقل عمومی ساده‌تر و ارزان‌تر است. برای نمونه، در بسیاری از شهرهای خارج لندن بلیت تک‌سفره اتوبوس حدود £۱٫۵۰ پوند است . در منچستر، شبکه اتوبوس و تراموا فعال است و هزینه گذرنامه ماهانه حمل‌ونقل شهری می‌تواند حدود £۵۰ تا £۸۰ پوند باشد که تقریبا نصف لندن است. بر اساس آمار، میانگین هزینه کارت ماهانه دانشجویی در شهرهای خارج از لندن حدود £۴۵ پوند است که نشان‌دهنده مقرون‌به‌صرفه‌تر بودن حمل‌ونقل در این شهرهاست. به طور کلی، حمل‌ونقل عمومی در گلاسگو و بیرمنگام نیز ارزان‌تر از لندن بوده و شبکه اتوبوس‌رانی، قطارهای محلی و (در گلاسگو) متروی کوچکی که شهر را پوشش می‌دهد، نیازهای رفت‌وآمد را با هزینه معقول برطرف می‌کند.

بسیاری از خانواده‌های مهاجر خصوصاً در شهرهای خارج از لندن تمایل به استفاده از خودروی شخصی دارند که این خود هزینه‌های جداگانه‌ای دارد. قیمت بنزین در بریتانیا در سال‌های اخیر نوسان داشته و در حال حاضر حدود £۱٫۵ تا £۱٫۶ برای هر لیتر بنزین است (دیزل مقداری گران‌تر است). هزینه بیمه خودروی شخصی بسته به سن راننده و محل سکونت متفاوت است ولی به طور متوسط می‌تواند حدود چند صد پوند در سال باشد. داشتن خودروی شخصی در لندن چندان مقرون‌به‌صرفه نیست؛ هم به خاطر ترافیک و مشکل پارکینگ و هم هزینه‌هایی مانند مالیات ازدحام (Congestion Charge) در مرکز شهر لندن (که روزانه £۱۵ پوند است). بنابراین اغلب دانشجویان در لندن خودرویی ندارند و به حمل‌ونقل عمومی متکی‌اند. در مقابل، در شهرهای کوچک‌تر مثل بیرمنگام یا گلاسگو داشتن خودرو رایج‌تر است، زیرا ترافیک کمتر و پارکینگ آسان‌تر است. البته باید در نظر داشت که استفاده روزمره از خودرو نیز با احتساب بنزین، بیمه، مالیات جاده و استهلاک، هزینه قابل توجهی در ماه ایجاد می‌کند.

به طور خلاصه، اگر چه هزینه حمل‌ونقل عمومی در لندن بیشتر از سایر شهرهاست (برای مثال کارت ماهانه لندن حدود دو برابر کارت مشابه در شهرهای دیگر قیمت دارد )، اما در لندن می‌توان بدون خودروی شخصی به راحتی زندگی کرد. در شهرهای ارزان‌تر، کرایه‌ها کمتر است ولی ممکن است خانواده‌ها برای راحتی خودروی شخصی تهیه کنند که هزینه‌های متفاوتی خواهد داشت. دانشجویان معمولاً از تخفیف‌ها و کارت‌های مخصوص (مانند Student Oyster یا 16-25 Railcard) بهره می‌برند تا هزینه رفت‌وآمد را کاهش دهند.

هزینه غذا و مواد خوراکی

هزینه‌های مربوط به خوراک و مواد غذایی تا حد زیادی به سبک زندگی فرد بستگی دارد، اما در یک چارچوب کلی می‌توان گفت که قیمت اقلام خوراکی و سوپرمارکتی در سراسر بریتانیا تفاوت فاحشی ندارد و زنجیره‌های بزرگ فروشگاه مانند Tesco, Sainsbury’s, Asda و غیره در تمام کشور قیمت‌های تقریباً یکسانی دارند. با این حال، هزینه خورد و خوراک در لندن قدری بیشتر از سایر شهرهاست. بر اساس آمار رسمی، میانگین هزینه خرید مواد غذایی (خواروبار) یک نفر در لندن حدود £۱۵۵ پوند در ماه است، در حالی که همین سبد خرید در سایر مناطق بریتانیا حدود £۱۱۶ پوند تمام می‌شود . این تفاوت می‌تواند ناشی از گرانی برخی اقلام وارداتی یا استفاده بیشتر از برندهای گران‌تر در لندن باشد. فروشگاه‌های تخفیفی نظیر Lidl و Aldi در همه شهرها حضور دارند و دانشجویان و خانواده‌های با بودجه کمتر می‌توانند با خرید از آنها هزینه‌های خواروبار را کاهش دهند.

هزینه غذا خوردن بیرون از منزل (رستوران، کافه و فست‌فود) در لندن به طور محسوسی بالاتر است. به طور متوسط، قیمت یک وعده غذای معمولی در یک رستوران ارزان در لندن حدود £۱۵ پوند و در منچستر یا بیرمنگام حدود £۱۲ پوند است. نوشیدنی‌ها و قهوه نیز در لندن اندکی گران‌ترند (مثلاً قیمت یک فنجان قهوه لاته در لندن ممکن است £۲٫۵۰ تا £۳ باشد در حالی که در گلاسگو حدود £۲ تا £۲٫۵ است). طبق گزارش بریتیش کانسیل، هزینه ماهانه‌ی سرگرمی و صرف غذا بیرون در لندن حدود £۱۵۰ پوند برآورد شده، در حالی‌که همین بخش از مخارج در شهرهای خارج از لندن حدود £۸۰ پوند در ماه است . این آمار نشان می‌دهد افرادی که در لندن زندگی می‌کنند برای تفریحات، رستوران و کافه تقریباً دو برابر بیشتر هزینه می‌کنند.

البته سبک زندگی دانشجویی معمولاً صرفه‌جویانه‌تر است. بیشتر دانشجویان ایرانی در بریتانیا ترجیح می‌دهند خودشان آشپزی کنند که به‌مراتب اقتصادی‌تر از غذا خوردن مکرر در رستوران‌هاست. هزینه مواد اولیه (برنج، گوشت، سبزیجات و …) در شهرهای مختلف تقریباً یکسان است و یک دانشجوی صرفه‌جو می‌تواند با حدود £۱۲۰ تا £۲۰۰ پوند در ماه خوراک خود را تامین کند (بسته به اینکه چقدر بیرون غذا می‌خورد). در مقابل، یک خانواده چهار نفره طبیعتاً هزینه خوراک بالاتری دارد؛ بر اساس برآوردها، هزینه خوراک یک خانواده چهار نفره در بریتانیا می‌تواند حدود £۴۰۰ تا £۶۰۰ پوند در ماه باشد که البته با مدیریت و خرید هوشمندانه (مثلاً خرید از حراجی‌ها و فروشگاه‌های عمده‌فروشی) قابل کاهش است.

نکته دیگری که برای مهاجران ایرانی ممکن است مهم باشد، دسترسی به مواد غذایی حلال و اقلام خوراکی ایرانی است. خوشبختانه در شهرهای بزرگی چون لندن، منچستر و بیرمنگام فروشگاه‌های مخصوص محصولات خاورمیانه‌ای و حلال وجود دارد. در لندن محله‌هایی مانند اجور رود و در بیرمنگام مناطقی چون اسمال هیث، مملو از سوپرمارکت‌های آسیایی و خاورمیانه‌ای هستند که می‌توان مواد غذایی مطابق ذائقه ایرانی (از برنج و ادویه‌جات گرفته تا نان و لبنیات حلال) را تهیه کرد. قیمت این اقلام ممکن است اندکی از نمونه‌های محلی گران‌تر باشد (به دلیل وارداتی بودن)، اما بسیاری از خانواده‌های ایرانی برای حفظ سبک غذایی خود این هزینه را در نظر می‌گیرند. به طور کلی، هزینه‌ی خوراک در سبد هزینه‌های زندگی جزء مواردی است که با کمی مدیریت می‌توان آن را در حد معقول نگه داشت؛ چه با انتخاب هوشمندانه محل خرید، چه با کاهش دفعات رستوران رفتن.

شهریه دانشگاه‌ها و هزینه‌های آموزشی

برای دانشجویان ایرانی که قصد تحصیل در بریتانیا دارند، شهریه دانشگاه معمولاً بزرگ‌ترین هزینه‌ای است که با آن مواجه می‌شوند. دانشگاه‌های بریتانیا برای دانشجویان بین‌المللی (از جمله ایرانیان) شهریه‌هایی به مراتب بالاتر از دانشجویان بومی یا اروپایی دریافت می‌کنند. میزان شهریه بسته به دانشگاه، رشته و مقطع تحصیلی متفاوت است. به طور کلی، شهریه سالانه دوره کارشناسی برای دانشجویان بین‌المللی در بریتانیا بین حدود £۱۰٬۰۰۰ تا £۲۵٬۰۰۰ پوند متغیر است . رشته‌های تئوری و هنر معمولاً در بازه‌های پایین‌تر این طیف قرار دارند، در حالی‌که رشته‌های علوم عملی، مهندسی و پزشکی در بازه‌های بالا یا حتی فراتر از آن هستند. برای نمونه، رشته‌های پزشکی و دندانپزشکی به دلیل هزینه‌های بالای آموزش عملی، جزو گران‌ترین برنامه‌ها هستند و شهریه سالانه آن‌ها ممکن است تا حدود £۶۵٬۰۰۰ – £۷۰٬۰۰۰ پوند نیز برسد . البته این حالت افراطی است و بیشتر رشته‌های معمول در دانشگاه‌های مطرح (مثل مهندسی، علوم پایه، علوم انسانی) شهریه‌ای بین £۱۵٬۰۰۰ تا £۲۵٬۰۰۰ پوند در سال دارند.

موقعیت جغرافیایی دانشگاه به طور مستقیم شهریه را تغییر نمی‌دهد (یعنی مثلاً دانشگاهی در لندن لزوماً صرفاً به خاطر لندن بودن شهریه بالاتری نسبت به دانشگاهی در گلاسگو ندارد) اما معمولاً دانشگاه‌های برتر که بسیاری‌شان در لندن واقع شده‌اند، شهریه بالاتری دارند. برای مثال، کالج‌های دانشگاه لندن (UCL، کینگزکالج و …) یا امپریال کالج لندن جزو گران‌ترین‌ها هستند و شهریه سالانه بعضی از برنامه‌های آنها به £۳۰٬۰۰۰ پوند یا بیشتر می‌رسد. در مقابل، دانشگاه‌های خوب در شهرهای دیگر (مثل دانشگاه منچستر، بیرمنگام یا گلاسگو) برای رشته‌های مشابه گاهی شهریه‌ای کمی پایین‌تر (مثلاً £۲۰٬۰۰۰ تا £۲۵٬۰۰۰) دارند. بنابراین یک دانشجوی ایرانی که صرفاً به دنبال هزینه کمتر است ممکن است دانشگاه‌های خارج از لندن را برای تحصیل انتخاب کند. البته اعتبار دانشگاه و رشته تحصیلی نیز فاکتور مهمی است که در تصمیم‌گیری دخیل خواهد بود.

นهزینه‌های آموزشی فراتر از شهریه نیز وجود دارند، مانند هزینه کتاب‌ها، لوازم‌تحریر، لپ‌تاپ و تجهیزات آموزشی. این موارد برای دانشجویان در تمامی شهرها کمابیش ثابت است. برآورد می‌شود یک دانشجوی متوسط حدود £۵۰ تا £۶۰ پوند در ماه صرف خرید کتاب‌ها و ملزومات دانشگاهی کند . بسیاری از کتاب‌های دانشگاهی را می‌توان از کتابخانه امانت گرفت یا دست‌دوم خریداری کرد که به کاهش هزینه کمک می‌کند. همچنین عضویت در کتابخانه‌ها و استفاده از منابع آنلاین دانشگاه‌ها اغلب رایگان است.

برای خانواده‌های مهاجر ایرانی که فرزندان محصل دارند، وضعیت متفاوت است. اگر فرزندان در سن مدرسه (دبستان یا دبیرستان) باشند، تحصیل آن‌ها در مدارس دولتی بریتانیا رایگان است و هزینه‌ای بابت شهریه دریافت نمی‌شود. سیستم آموزش عمومی در انگلستان، اسکاتلند و ولز برای ساکنان رایگان است و تنها هزینه‌هایی جزئی مانند خرید لباس فرم مدرسه، کتاب‌های کمک‌آموزشی و اردوهای تفریحی بر عهده خانواده خواهد بود. البته اگر خانواده‌ای بخواهد فرزند خود را در مدارس خصوصی یا بین‌المللی ثبت‌نام کند، باید شهریه‌های قابل توجهی (گاهی سالانه ده‌ها هزار پوند) بپردازد که معمولاً بیشتر مهاجران جدید چنین کاری نمی‌کنند و از مدارس دولتی باکیفیت بهره می‌برند.

اگر خانواده مهاجر فرزند دانشجو (دانشگاه) داشته باشد، وضعیت شهریه همان است که ذکر شد و فرزند آنان به عنوان دانشجوی بین‌المللی شهریه می‌پردازد مگر آن‌که خانواده بعد از چند سال اقامت، به اقامت دائم یا وضعیت Home Student دست یابد. در اقامت دائم، دانشجو مشمول شهریه داخلی (حدود £۹٬۲۵۰ پوند در سال برای کارشناسی) خواهد شد. ولی در سال‌های نخست مهاجرت، خانواده باید هزینه دانشگاه فرزند خود را مشابه سایر دانشجویان خارجی تامین کند که ممکن است نیاز به برنامه‌ریزی مالی دقیق داشته باشد.

بیمه درمانی و خدمات سلامت

یکی از مزایای زندگی در بریتانیا برای ساکنان، دسترسی به سیستم درمانی ملی (NHS) است. NHS بسیاری از خدمات درمانی را به صورت رایگان در اختیار افراد قرار می‌دهد. شهروندان و دارندگان اقامت قانونی در بریتانیا هنگام مراجعه به دکتر عمومی (GP) یا بیمارستان‌های دولتی هزینه‌ای پرداخت نمی‌کنند و هزینه‌ها از محل مالیات‌ها تامین می‌شود. بنابراین به طور روزمره، هزینه درمان بخش کوچکی از سبد هزینه‌ها را تشکیل می‌دهد. آمارها نشان می‌دهد که به طور متوسط هر فرد در بریتانیا سالانه فقط حدود £۵۰۰ پوند برای هزینه‌های درمانی خرج می‌کند (این رقم شامل هزینه‌های جزئی مانند داروهای بدون نسخه، نسخه‌های دارویی با پرداخت مشارکتی و خدمات دندانپزشکی/بینایی می‌شود).

اما نکته مهم برای دانشجویان و مهاجران جدید ایرانی این است که برای استفاده از خدمات NHS باید مبلغی به عنوان سورشارژ سلامت (IHS) در هنگام درخواست ویزا پرداخت شود. دانشجویان بین‌المللی و همراهان آن‌ها و نیز افرادی که با ویزای کار یا مهاجرت به بریتانیا می‌آیند، ملزمند این هزینه را بپردازند تا در مدت اقامتشان بتوانند از NHS بهره‌مند شوند. از فوریه ۲۰۲۴، مبلغ IHS برای دانشجویان و هر نفر وابستگانشان £۷۷۶ پوند در سال تعیین شده است (این رقم اخیراً از £۴۷۰ در سال افزایش یافته است ). برای سایر ویزاهای کاری این مبلغ بالاتر (حدود £۱٬۰۳۵ در سال) است. بنابراین یک دانشجوی ایرانی که مثلاً برای یک دوره کارشناسی ۳ ساله به انگلستان می‌آید، در مجموع حدود £۲٬۳۰۰ پوند بابت IHS می‌پردازد تا در طی تحصیل تحت پوشش خدمات درمانی قرار گیرد. خانواده‌های مهاجر نیز باید برای هر عضو این هزینه را (بر حسب طول ویزا) پرداخت کنند. به عنوان مثال، یک خانواده چهار نفره با ویزای کاری ۵ ساله، ممکن است در ابتدا نزدیک به £۱۵٬۰۰۰ پوند فقط بابت IHS برای ۵ سال پرداخت کند. این مبالغ قابل توجه‌اند و حتماً باید در برآورد هزینه‌های مهاجرت لحاظ شوند.

هنگامی که این هزینه پرداخت و ویزا اخذ شد، افراد شماره NHS دریافت کرده و مانند شهروندان از خدمات بهره‌مند می‌شوند. ویزیت پزشک عمومی رایگان است، بستری در بیمارستان و جراحی‌ها رایگان است، اما برخی هزینه‌های جانبی در سیستم NHS وجود دارد. برای مثال، در انگلستان هر بار که پزشک برای بیمار داروی مشمول طرح NHS تجویز می‌کند، بیمار مبلغ ثابتی به عنوان هزینه نسخه می‌پردازد (در حال حاضر حدود £۹٫۶۵ پوند برای هر قلم دارو). این قانون در اسکاتلند متفاوت است و در اسکاتلند نسخه‌های دارویی رایگان هستند؛ بنابراین ساکنان گلاسگو از این جهت مزیت کوچکی نسبت به شهرهای انگلستان دارند. خدمات دندانپزشکی تحت NHS نیز ارزان‌تر از مراجعه خصوصی است ولی کاملاً رایگان نیست (مثلاً پر کردن دندان در NHS با تعرفه پایین‌تری انجام می‌شود). بسیاری از دانشجویان برای کاهش هزینه دندانپزشکی، در طرح‌های بیمه دانشجویی یا تخفیفات مخصوص ثبت‌نام می‌کنند.

برای کسانی که مایل به استفاده از بیمه درمانی خصوصی هستند (مثلاً برای دسترسی سریع‌تر به متخصصان یا پوشش موارد غیردولتی)، شرکت‌های بیمه تجاری پلن‌های متنوعی ارائه می‌دهند. اما اکثریت دانشجویان و خانواده‌های مهاجر نیازی به بیمه خصوصی احساس نمی‌کنند، زیرا NHS خدمات پایه را به خوبی پوشش می‌دهد. شاید تنها هزینه ثابت قابل توجه، همان IHS باشد که پیشاپیش پرداخت می‌شود. در مجموع می‌توان گفت هزینه‌های درمانی برای فرد مقیم بریتانیا بسیار معقول است؛ به شرط آن‌که مراحل اداری (پرداخت IHS و ثبت نام در NHS) انجام شده باشد. دانشجویان باید پس از ورود، حتماً نزد یک پزشک عمومی ثبت‌نام کنند تا در صورت نیاز، بدون دردسر از خدمات پزشکی بهره‌مند شوند.

سایر هزینه‌های روزمره (اینترنت، قبوض، سرگرمی، پوشاک و …)

علاوه بر موارد اصلی، سایر هزینه‌های زندگی روزمره نیز باید مدنظر قرار گیرد:

• قبوض خدماتی (برق، گاز، آب): این قبوض بسته به مصرف و نوع مسکن می‌تواند متفاوت باشد. در یک آپارتمان کوچک اشتراکی، هزینه برق و گاز شاید خیلی بالا نباشد، اما در یک خانه بزرگ با خانواده و وسایل برقی متعدد، قبض‌ها رقم قابل توجهی خواهند داشت. میانگین هزینه ماهانه قبوض انرژی (برق و گاز) برای یک خانوار در بریتانیا حدود £۱۲۰ تا £۱۵۰ پوند است. در لندن معمولاً هزینه انرژی بالاتر تخمین زده می‌شود (مثلاً حدود £۱۴۰ پوند در ماه) و در شهرهای دیگر میانگین پایین‌تر است (مثلاً £۸۰ تا £۱۰۰) ، ولی این تفاوت بیش از آنکه ناشی از تفاوت قیمت منطقه‌ای باشد، به الگوی مصرف و نوع مسکن مربوط است. علاوه بر این‌ها، هزینه اشتراک تلویزیون (TV License) سالانه ~£۱۶۰ پوند است که اگر تلویزیون تماشا کنید قانونی باید بپردازید.
• اینترنت و تلفن: خوشبختانه هزینه اینترنت پرسرعت در بریتانیا نسبتاً معقول و در سراسر کشور تقریباً یکسان است. برای یک خط اینترنت خانگی نامحدود با سرعت متوسط (مثلاً ۵۰-۶۰ مگابیت)، هزینه ماهانه حدود £۲۵ تا £۴۰ پوند می‌باشد . بسیاری از خوابگاه‌های دانشجویی هزینه اینترنت را در اجاره لحاظ کرده‌اند. هزینه اشتراک تلفن همراه نیز بسته به طرح متفاوت است؛ اما طرح‌های اعتباری (سیم‌کارت با دیتا و تماس) برای دانشجویان بسیار مقرون‌به‌صرفه‌اند. بر اساس گزارش‌ها، هزینه یک طرح معمولی سیم‌کارت (با چند گیگابایت اینترنت و مکالمه) حدود £۱۰ تا £۲۰ پوند در ماه است . حتی اپراتورهایی هستند که سیم‌کارت رایگان با شارژ ماهانه پایین ارائه می‌کنند. بنابراین در بودجه‌بندی، اینترنت و موبایل بخش کوچکی از مخارج ماهانه خواهد بود (جمعاً شاید در حدود ۳-۴٪ از کل هزینه‌ها).
• پوشاک: هزینه پوشاک بسیار بستگی به عادات خرید فرد دارد. قیمت پوشاک در فروشگاه‌های زنجیره‌ای سراسر انگلستان یکسان است؛ برای مثال لباس‌های فروشگاه‌هایی نظیر H&M، Zara یا Primark را در همه شهرها با یک قیمت می‌توان خرید. یک دست لباس زمستانی گرم (کت، پالتو) ممکن است £۵۰ تا £۱۰۰ پوند هزینه داشته باشد و کفش مناسب زمستانی حدود £۴۰ تا £۸۰ پوند. طبیعتاً در لندن فروشگاه‌های برندهای لوکس بیشتری وجود دارد که قیمت‌های بسیار بالایی دارند، اما دانشجویان عموماً از فروشگاه‌های معمولی یا حراج‌فصلی خرید می‌کنند. بسیاری از دانشجویان برای صرفه‌جویی، از فروشگاه‌های دست‌دوم‌فروشی یا بازارچه‌های خیریه (charity shops) نیز لباس تهیه می‌کنند که قیمت‌هایی ناچیز دارند. خانواده‌ها نیز می‌توانند از حراج فصل کودکان و فروشگاه‌های زنجیره‌ای ارزان‌قیمت برای لباس کودکان استفاده کنند. در مجموع، بودجه پوشاک قابل انعطاف است و بسته به تصمیم افراد می‌تواند کم یا زیاد باشد – اما جزء مخارج ضروری هر ماه محسوب نمی‌شود (معمولاً خرید پوشاک به صورت چند ماه یک‌بار انجام می‌شود نه ماهانه).
• سرگرمی و تفریحات: این بخش می‌تواند دامنه وسیعی داشته باشد. هزینه سینما، تئاتر، باشگاه ورزشی، گردش و … در شهرهای مختلف متفاوت است. برای مثال، قیمت بلیت سینما در لندن حدود £۱۵ پوند و در شهرهای دیگر حدود £۱۰ پوند است. عضویت در باشگاه بدنسازی در لندن ممکن است £۳۰-£۴۰ پوند در ماه باشد، ولی دانشگاه‌ها برای دانشجویان تخفیف قابل توجهی می‌دهند و بعضاً با £۱۵-£۲۰ هم می‌توان در ماه از سالن ورزشی استفاده کرد . تفریحات شبانه مانند رفتن به رستوران، کنسرت یا کلاب در لندن گران‌ترین حالت خود را دارد. یک شب تفریح در لندن ممکن است £۳۰-£۵۰ پوند خرج بردارد (شامل حمل‌ونقل، ورودیه و خوراکی) ، در حالی که در شهری مانند گلاسگو یا منچستر با £۲۰-£۳۰ پوند هم می‌توان شب خوشی را گذراند. خانواده‌های مهاجر معمولاً الگوی تفریح متفاوتی دارند (مثلاً گردش‌های خانوادگی، بازدید از پارک‌ها یا موزه‌ها که اغلب رایگان هستند). خوشبختانه بسیاری از موزه‌ها و گالری‌های بریتانیا رایگان هستند که یک امتیاز برای تفریح کم‌هزینه است.
• مالیات شهری (Council Tax): این هزینه‌ای است که افراد بالغ غیردانشجو در انگلستان برای تامین هزینه‌های شهرداری می‌پردازند. میزان Council Tax بر اساس ارزش ملک اجاره‌ای/مالکی تعیین می‌شود و به طور متوسط برای یک آپارتمان کوچک ممکن است حدود £۱۰۰-£۱۵۰ پوند در ماه باشد. خبر خوب برای دانشجویان این است که دانشجویان تمام‌وقت از پرداخت Council Tax معاف‌اند. اما خانواده‌های مهاجر باید این هزینه را جزو مخارج منزل در نظر بگیرند. میزان دقیق آن در لندن معمولاً کمی بالاتر از شهرهای دیگر است، اما نه به اندازه‌ای که مستقیماً در تصمیم انتخاب شهر تأثیر بگذارد. برای نمونه، Council Tax سالانه در بسیاری از مناطق لندن حدود £۱٬۵۰۰-£۱٬۸۰۰ است (معادل ~£۱۲۵ در ماه)، در حالی که در منچستر یا بیرمنگام ممکن است £۱٬۲۰۰-£۱٬۵۰۰ باشد.

در مجموع، سایر هزینه‌های روزمره با مدیریت صحیح می‌تواند تحت کنترل باشد. دانشجویان با زندگی جمعی و ساده می‌توانند قبوض را به اشتراک بگذارند، از تخفیف‌ها استفاده کنند و حتی در تفریحات از کارت‌های دانشجویی بهره ببرند تا هزینه‌ها کمتر شود. خانواده‌ها نیز می‌توانند با بودجه‌بندی برای موارد غیرضروری (مثلاً تعداد دفعات رستوران رفتن یا میزان خرید پوشاک لوکس) مخارج را تعدیل کنند.

هزینه‌های زندگی برای دانشجویان ایرانی در بریتانیا

هزینه‌های زندگی یک دانشجوی ایرانی در بریتانیا تابع عوامل متعددی است: شهری که در آن تحصیل می‌کند، دانشگاه و رشته (شهریه مربوطه)، و سبک زندگی فردی. برای بسیاری از دانشجویان بین‌المللی، شهریه دانشگاه بزرگ‌ترین هزینه است و بعد از آن هزینه مسکن. به طور متوسط، شهریه سالانه (مثلاً £۱۵٬۰۰۰ تا £۲۰٬۰۰۰) ممکن است حتی بیشتر از کل هزینه‌های یک سال زندگی دانشجویی (که شامل اجاره، خوراک، حمل‌ونقل و سایر مخارج است) باشد . بنابراین تأمین مالی مناسب برای شهریه از طریق خانواده، بورسیه یا وام دانشجویی (اگر ممکن باشد) اولویت دارد.

پس از شهریه، اجاره مسکن بیشترین سهم را در بودجه دانشجو دارد. اکثر دانشجویان ایرانی برای کاهش هزینه، در خوابگاه‌های دانشجویی یا اتاق‌های اشتراکی سکونت می‌کنند. هزینه خوابگاه دانشگاه معمولاً از اجاره آپارتمان خصوصی کمتر است و مزیت دیگر آن این است که قبض‌های خدماتی را شامل می‌شود. همان‌طور که اشاره شد، میانگین اجاره خوابگاه در خارج از لندن ~£۵۵۰ در ماه و در لندن ~£۶۴۰ در ماه است . اگر دانشجویی بخواهد در شهر گران‌تری مثل لندن مستقل زندگی کند، احتمالاً مجبور است با یکی دو نفر دیگر هم‌خانه شود تا اجاره تقسیم شود؛ در غیر این صورت فشار مالی زیادی متحمل خواهد شد.

خوراک و حمل‌ونقل دانشجو هم تا حد زیادی قابل مدیریت است. بسیاری از دانشجویان برای صرفه‌جویی، آشپزی می‌کنند و از خرید روزانه قهوه گران یا غذای آماده پرهیز می‌کنند. اگر دانشجویی در دانشگاه خود غذاخوری یارانه‌ای داشته باشد یا طرح غذای از پیش‌پرداخت‌شده تهیه کند، هزینه غذای او کاهش می‌یابد. همچنین دانشجویان از تخفیف‌های متعدد بهره می‌برند: تخفیف دانشجویی در حمل‌ونقل (مانند کارت ۱۶–۲۵ قطار که ۱/۳ کرایه را کاهش می‌دهد، یا تخفیف اتوبوس‌های محلی)، کارت‌های تخفیف دانشجویی برای خرید فروشگاهی و پوشاک (مثل کارت TOTUM یا وب‌سایت UNiDAYS) که تا ۱۰–۵۰٪ تخفیف ارائه می‌کنند . مجموع این تخفیف‌ها باعث می‌شود هزینه واقعی زندگی یک دانشجو کمتر از ارقام متوسط کشوری شود.

یک بودجه نمونه ماهانه دانشجویی (بدون در نظر گرفتن شهریه) در سال ۲۰۲۵ می‌تواند به این صورت باشد: اجاره £۶۰۰ (سهم یک اتاق در آپارتمان مشترک)، خوراک £۱۵۰، حمل‌ونقل £۵۰، قبوض و اینترنت £۵۰، تفریح و متفرقه £۱۰۰. مجموع این موارد حدود £۹۵۰ پوند در ماه می‌شود. البته این یک نمونه نسبی است و در شهری مثل لندن ممکن است اجاره سهم بیشتری (مثلاً £۸۰۰) داشته باشد و هزینه حمل‌ونقل هم بالاتر (مثلاً £۱۰۰)، که بودجه ماهانه را شاید به ~£۱,۲۰۰ برساند. گزارش رسمی بریتیش کانسیل نیز حاکیست که هزینه زندگی دانشجویی (بدون شهریه) در لندن حدود £۱٬۳۰۰-£۱٬۴۰۰ پوند و در سایر شهرها بین £۹۰۰ تا £۱٬۳۰۰ پوند در ماه است . این بازه نشان می‌دهد سبک زندگی نیز مؤثر است؛ بعضی دانشجویان با صرفه‌جویی می‌توانند در لندن با ماهی £۱٬۰۰۰ هم سر کنند و برخی در شهر ارزان ممکن است £۱٬۲۰۰ خرج کنند.

برای دانشجویان ایرانی، یک چالش مهم تبدیل ارز و انتقال پول از ایران به بریتانیا است. با توجه به تفاوت ارزش ریال و پوند، هزینه‌های ذکر شده ممکن است در نگاه اول برای خانواده‌ها در ایران بسیار سنگین به نظر برسد. بنابراین برنامه‌ریزی مالی دقیق و استفاده از نرخ‌های مناسب تبدیل ارز اهمیت دارد. بسیاری از دانشجویان ایرانی هزینه‌های خود را از طریق حمایت خانواده تامین می‌کنند؛ خانواده مبلغی را هر چند ماه یک‌بار به پوند برای دانشجو می‌فرستد. در این زمینه، استفاده از خدمات صرافی‌های مطمئن و قانونی توصیه می‌شود (که در بخش نتیجه‌گیری به آن اشاره خواهیم کرد). همچنین برخی دانشجویان پس از مدتی با انجام کار پاره‌وقت سعی می‌کنند بخشی از هزینه‌های زندگی را پوشش دهند. طبق قوانین ویزای دانشجویی، افراد می‌توانند تا ۲۰ ساعت در هفته در زمان ترم کار کنند . درآمد حاصل از این کار پاره‌وقت (مثلاً کار دانشجویی در فروشگاه، رستوران یا دستیار آموزشی) معمولاً کفاف همه مخارج را نمی‌دهد اما کمک خرج خوبی است و تجربه کاری هم محسوب می‌شود.

هزینه‌های زندگی برای خانواده‌های مهاجر ایرانی در بریتانیا

خانواده‌های ایرانی که به عنوان مهاجر به بریتانیا نقل مکان می‌کنند، الگوی هزینه‌ای متفاوت از دانشجویان دارند. این خانواده‌ها معمولاً شامل یک یا دو بزرگسال شاغل و فرزندان وابسته هستند. در نتیجه، مجموع هزینه‌های خانواده بالاتر است، اما معمولاً درآمد خانواده نیز نسبت به یک دانشجو بیشتر می‌باشد (مثلاً از طریق اشتغال یکی یا هر دوی والدین). در ادامه، مهم‌ترین جنبه‌های هزینه برای خانواده‌های مهاجر را مرور می‌کنیم:

• مسکن خانواده: همان‌طور که پیش‌تر اشاره شد، خانواده‌ها به مسکن بزرگ‌تری نیاز دارند. بر اساس اندازه خانواده ممکن است یک آپارتمان دوخوابه یا سه‌خوابه اجاره کنند. هزینه اجاره چنین واحدی بسته به شهر تفاوت زیادی دارد. برای مثال، اجاره ماهانه یک آپارتمان سه‌خوابه مناسب برای خانواده در لندن شاید حدود £۲٬۵۰۰ تا £۳٬۵۰۰ پوند (یا بیشتر در مناطق خوب) باشد ، در حالی که در منچستر می‌توان یک خانه سه‌خوابه را حدود £۱٬۲۰۰ – £۱٬۵۰۰ پوند در ماه اجاره کرد. در گلاسگو و بیرمنگام این عدد ممکن است بین £۱٬۰۰۰ تا £۱٬۳۰۰ باشد. بنابراین خانواده‌ای که لندن را برای زندگی انتخاب می‌کند باید آماده پرداخت اجاره بسیار بالاتری نسبت به دیگر شهرها باشد. برخی خانواده‌های مهاجر در صورت توان مالی پس از چند سال به فکر خرید خانه نیز می‌افتند. بازار ملک در شهرهای مختلف همان‌طور که ذکر شد متفاوت است و خانواده‌ها معمولاً بر اساس بودجه خود تصمیم می‌گیرند در کدام شهر ساکن شوند تا در بلندمدت شاید بتوانند ملکی خریداری کنند.
• خوراک خانواده: یک خانواده معمولاً به صورت عمده‌تر خرید می‌کند و شاید نسبت به یک دانشجو تنوع غذایی بیشتری را طلب کند (به ویژه اگر کودکان داشته باشند). هزینه سوپرمارکت برای خانواده چهار نفره ممکن است به £۴۰۰ تا £۵۰۰ در ماه برسد. خانواده‌های ایرانی اغلب غذا را در خانه تهیه می‌کنند و سنت صرف غذای خانگی باعث می‌شود مخارج رستوران کمتر باشد. با این حال، احتمال دارد گهگاه به رستوران‌های ایرانی یا بین‌المللی مراجعه کنند که هزینه بالاتری نسبت به فست‌فود دارد. خوشبختانه در شهرهای بزرگ بریتانیا رستوران‌های ایرانی متعددی وجود دارد (مثلاً در لندن، منچستر و حتی گلاسگو)، اما قیمت غذا در این رستوران‌ها ارزان نیست و بیشتر به عنوان تفریح گاه‌به‌گاه خواهد بود تا برنامه روزمره.
• حمل‌ونقل خانواده: خانواده‌های مهاجر معمولاً برای آسایش خود ترجیح می‌دهند یک خودرو شخصی داشته باشند، مخصوصاً اگر فرزند مدرسه‌ای داشته باشند که باید هر روز رفت‌وآمد کند. بنابراین بر خلاف بسیاری از دانشجویان که بدون خودرو سر می‌کنند، در بودجه خانواده باید هزینه نگهداری خودرو در نظر گرفته شود: بنزین ماهانه (بسته به مسافت طی‌شده)، بیمه سالانه، مالیات جاده (Road Tax) و احتمالا هزینه پارکینگ. اگر خانواده در شهری غیر از لندن باشد، استفاده روزانه از خودرو آسان‌تر است؛ در لندن برخی خانواده‌ها حتی خودرو ندارند چون سیستم حمل‌ونقل عمومی عالی است و داشتن خودرو در مرکز شهر بیشتر دردسر است. اما در حومه شهرهای بزرگ یا شهرهای کوچک‌تر، خودرو نیاز است (مثلاً برای خریدهای هفتگی از سوپرمارکت‌های بزرگ در حاشیه شهر یا سفرهای خانوادگی). بنابراین هزینه‌هایی مانند ~£۱۰۰ در ماه برای بنزین و ~£۵۰۰-£۶۰۰ در سال برای بیمه را باید افزود. همچنین اگر هر دو والدین شاغل باشند، هزینه رفت‌وآمد آن‌ها (سوخت یا بلیت قطار) نیز بخشی از مخارج خواهد بود.
• آموزش فرزندان: همانطور که گفته شد، تحصیل در مدارس دولتی برای خانواده‌های مهاجر هزینه مستقیم ندارد. اما برخی هزینه‌های جنبی وجود دارد؛ خرید یونیفرم مدرسه (که در بریتانیا اجباری است) می‌تواند £۱۰۰-£۲۰۰ پوند برای هر کودک باشد، هزینه‌های کلاس‌های فوق‌برنامه یا کمک‌آموزشی، اردوهای مدرسه و … نیز باید در نظر گرفته شود. اگر فرزند خردسال پیش‌دبستانی داشته باشند و والدین بخواهند او را به مهدکودک بسپارند، هزینه مهدکودک در بریتانیا بسیار بالاست (گاهی £۵۰-£۷۰ پوند در روز). البته دولت برای برخی ساعات یارانه می‌دهد ولی باز هم مبلغ سنگینی است. این مورد می‌تواند بودجه خانواده را تحت فشار قرار دهد تا زمانی که کودک به سن مدرسه برسد. مهاجران باید این نکته را مدنظر داشته باشند که هزینه نگهداری از کودک خردسال در بریتانیا بالاست و در صورت امکان یک نفر از والدین در سال‌های اولیه مهاجرت مراقبت از کودک را برعهده می‌گیرد تا این هزینه‌ها کاهش یابد.
• درآمد و مالیات: گرچه موضوع مقاله پیرامون هزینه‌هاست، ولی ذکر این نکته مفید است که مهاجران شاغل باید مالیات بر درآمد و بیمه ملی از حقوق خود بپردازند که نرخ آن سراسری است. مثلاً از درآمدهای بالاتر از حدود £۱۲٬۵۰۰ پوند در سال مالیات کسر می‌شود. این بر مبلغ خالص قابل تصرف خانواده تأثیر دارد. بنابراین یک خانواده مهاجر که هر دو والدین کار می‌کنند باید توجه داشته باشند درآمد اسمی آنها با کسر مالیات به درآمد خالص کمتر تبدیل می‌شود و بر اساس آن برای هزینه‌های یادشده برنامه‌ریزی کنند.

به طور کلی، خانواده‌های مهاجر ایرانی در مقایسه با دانشجویان، هزینه ماهانه بیشتری دارند اما در مقابل معمولاً منابع مالی پایدارتری (حقوق شغلی) نیز کسب می‌کنند. بسیاری از این خانواده‌ها برای مدیریت هزینه‌ها در سال‌های اول، سعی می‌کنند در شهرهای با هزینه معقول‌تر (مانند بیرمنگام یا منچستر) مستقر شوند تا فشار مالی کمتری متحمل شوند. پس از مدتی با تثبیت شغل و درآمد، شاید به شهرهای گران‌تر یا حومه لندن نقل مکان کنند. در هر صورت، مثل هر خانواده دیگری، بودجه‌بندی و پس‌انداز و استفاده بهینه از خدمات عمومی (مدارس دولتی، NHS و غیره) کلید موفقیت مالی در مهاجرت است.

نتیجه‌گیری و توصیه نهایی

در پایان، می‌توان نتیجه گرفت که هزینه‌های زندگی در بریتانیا کاملاً وابسته به محل زندگی (شهر) و شرایط فرد (دانشجو بودن یا خانواده بودن) است. برای یک دانشجوی ایرانی، شهری مثل گلاسگو یا بیرمنگام می‌تواند امکان تحصیل با هزینه‌های زندگی کمتر را فراهم کند، در حالی که لندن علی‌رغم هزینه‌های سنگین، فرصت‌های ویژه‌ای از نظر کیفیت دانشگاه و بازار کار در اختیار می‌گذارد. خانواده‌های مهاجر ایرانی نیز باید بر اساس توان مالی خود تصمیم بگیرند که کدام شهر برای شروع زندگی جدید مناسب‌تر است؛ شاید ابتدا شهری مقرون‌به‌صرفه‌تر را انتخاب کرده و پس از پیشرفت شغلی به شهر گران‌تر نقل مکان کنند.

نکته مهم برای همه افراد (چه دانشجو و چه خانواده) این است که برنامه مالی منسجم داشته باشند. توصیه می‌شود پیش از مهاجرت، یک برآورد واقع‌بینانه از هزینه‌های ۳ تا ۶ ماه اول تهیه شود. همچنین داشتن پس‌انداز اضطراری به میزان چند ماه مخارج زندگی، می‌تواند در مواجهه با هزینه‌های پیش‌بینی‌نشده (مانند ودیعه مسکن، خریدهای ضروری اولیه، یا افزایش ناگهانی قیمت‌ها) کمک‌کننده باشد.

از آنجا که بسیاری از دانشجویان و خانواده‌های ایرانی نیاز به انتقال پول از ایران به بریتانیا دارند، استفاده از یک مسیر مالی امن و قابل اعتماد اهمیت زیادی پیدا می‌کند. در این زمینه، خدمات مالی صرافی انگلستان (UK) به عنوان یک راهکار مطمئن برای نقل‌وانتقال پول و تبدیل ارز پیشنهاد می‌شود. این صرافی‌ها که تحت نظارت‌های قانونی فعالیت می‌کنند، امکان ارسال سریع و قانونی وجوه را فراهم کرده و نرخ‌های تبدیل مناسبی ارائه می‌دهند. با کمک گرفتن از یک صرافی معتبر در بریتانیا، دانشجویان می‌توانند شهریه و هزینه‌های زندگی خود را به موقع تامین کنند و خانواده‌ها نیز می‌توانند پشتیبانی مالی فرزندانشان را آسان‌تر انجام دهند. به علاوه، تبدیل ریال به پوند (یا برعکس) از طریق صرافی‌های مطمئن، اطمینان خاطر از دریافت بهترین نرخ ممکن و حفظ ارزش دارایی را به همراه دارد.

در نهایت، چه دانشجو باشید و چه به همراه خانواده مهاجرت کنید، آگاهی از جزئیات هزینه‌های زندگی در شهر مقصد یکی از ارکان موفقیت شماست. با مطالعه و تحقیقات کافی – از جمله بهره‌گیری از منابع رسمی و تجربیات سایر ایرانیان مقیم – می‌توانید تصویری دقیق از مخارج پیش‌رو داشته باشید و بر اساس آن برنامه‌ریزی کنید. امیدواریم اطلاعات ارائه‌شده در این مقاله به شما در تصمیم‌گیری آگاهانه و مدیریت مالی بهتر در مسیر تحصیل یا مهاجرت به بریتانیا کمک کند.

سلب مسئولیت

اطلاعات این مقاله صرفاً جهت اطلاع‌رسانی است و توصیه حقوقی یا مالی محسوب نمی‌شود. مسئولیت تصمیم‌گیری نهایی بر عهده خواننده است.

منابع و مراجع:

• Office for National Statistics – Average rent (January 2025)
• NerdWallet UK – Rental Market Analysis 2025
• Times Higher Education – International Student Cost Guide
• British Council – Study UK Cost of Living Breakdown
• Expatica – Cost of Living in the UK (2025)
• National Law Review – UK Immigration Health Surcharge Update
• upGrad – Cost of Living in UK (Students & Families)